Op 26 augustus ben ik vertrokken naar Indonesia. Dit was de zwaarste reis die ik tot nu toe heb meegemaakt.
Aangekomen in Jakarta waar ik met onze vertegenwoordiger Anto en Eddy de volgende mensen heb bezocht. Theo Wallenberg en oma Helling in Depok en oma Jane Hardy in Jakarta.

Eddy had ik gevraagd om mij de hele reis te begeleiden omdat ik al zag dat het enorm zwaar voor mij zou worden.
En ik ben enorm dankbaar dat hij dat wilde.

In Surabaya kwam Joris mijn partner ook overgevlogen vanuit Nederland om mij 5 dagen bij te staan.
De eerste die wij bezochten was Jacobus Grengan. Ik had al foto’s ontvangen en wist dat ik iets heel naars zou aantreffen. Jacobus was een maand ervoor van de stoel gevallen bij het plukken van een mangga. Hij lag al een maand op bed, kon niet meer lopen, en er was niemand die hem hielp. Geen eten en drinken. De vertegenwoordiger Willem Tupan had hem zo aangetroffen. De gebelde ambulance wilde hem niet meenemen omdat Jacobus helemaal onder de poep zat. Niemand wilde het huisje binnengaan omdat het er zo stonk en alles zo vies was.

Het was vreselijk om die man zo te zien. We zijn gaan praten met het hoofd van de wijk, maar die vond dat wij ons nergens mee moesten bemoeien. Wij waren tenslotte maar buitenstaanders en geen familie. Zo machteloos voel je je dan. Het enige wat we konden doen was Jacobus wat te eten en te drinken geven. Wij besloten later weer terug te gaan.
Er waren nog meer mensen die op ons wachten.
Zoals mw. Lola Meijer, en mw. Pauline Verhelst. Mw. Verhelst hebben we een donatie gegeven en de jaarhuur van haar huis betaald.

Wij zijn een dag naar Malang geweest, waar we onze vertegenwoordigster Elly Wolters een kumpulan hadden laten organiseren. We hebben ruim 9 mensen daar en die konden we nooit op één dag bezoeken. In restaurant Jiangkrik kwman ze allemaal aan. We hadden van tevoren laten weten dat we al hun vervoer er naar toe zouden betalen. Elly had een soort van buffet besteld en ze mochten ook drinken wat ze wilden. Dit was natuurlijk een groot feest voor hen. Drie van hen hadden begeleiding, Oma Sylvia- mw Irene Kremer en dhr. Budi. Robby, die voor zijn moeder Siti Jansen zorgt en normaal op straat zingt om pampers en eten voor haar te kopen, hadden we ook uitgenodigd om het geheel wat gezelliger te maken. Helaas had Elly Wolters dit verkeerd begrepen en deelde allemaal papieren uit waar Christelijke liederen op stonden die gezongen moesten worden die Robby moest begeleiden. Het begin van de kumpulan begon dus nogal ingetogen. Maar de bedoeling was goed.

Terug in Surabaya waar we Mw. Farida Lubeck bezochten die ongelukkig was gevallen en met een zwaar gekneusde rug op bed lag. We zijn naar de vrouw en kinderen geweest van Charles van Roest, die enkele maanden geleden stierf. De oudste zoon Mikel moest zijn school afbreken omdat het inkomen niet genoeg was om rond te komen. Hij is 15 jaar oud en werkt nu al. Zo triest. Joris en Eddy zijn naar zijn werkplek gegaan om te kijken wat hij zoal moest doen. Het is een soort werkleer garage war ze van alles leren om straks een echte baan te kunnen krijgen.

Naar oma Veronica Hermanus. Ze lag daar helemaal alleen in dat houten huis. De tukang is al zo’n beetje begonnen om het huis lekvrij te maken, maar het feit dat oma daar helemaal alleen lag zonder verzorging zinde me niet. Zijn toen naar het Verzorgingstehuis Santa Jozef gegaan om te vragen of ze daar niet kon worden opgenomen. Ze zette haar bovenaan, en ze zou erin kunnen zodra er plek is.

Weer terug naar Jacobus Grengan, nog steeds geen hulp. Joris is toen gaan praten met het hoofd van de kampung en heeft geld betaald. Toen pas werd er toegezegd dat er iemand het huisje van Jacobus zou schoonmaken en dat Jacobus zou worden gewassen. Ook zou er dagelijks eten naar hem worden gebracht en zou Jacobus worden gemasseerd. Heftig allemaal.

Toen nog naar dhr. Henry Coenraad. Gelukkig hadden wij ook voor hem een doos levensmiddelen meegenomen. Bleek dat hij nog niet gegeten had en op zijn zoon wachtte in de hoop dat die ergens geld had kunnen verdienen zodat ze konden eten. Het huisje was zo verschrikkelijk kapot, en de sporen van de overstromingen die ze iedere keer hadden waren duidelijk op de muren aanwezig. Ongelooflijk hoe zij zo moesten leven. Heb hem gezegd dat hij een ander huisje moest gaan zoeken. Ook hij kreeg een donatie. ( inmiddels heeft hij een ander huisje gevonden en na een spoedbetaling kreeg ik ook het jaarhuurcontract)

Joris vloog weer naar Nederland en Eddy, Willem en ik naar Makassar, waar vertegenwoordiger Adil Nurimba op ons wachtte.
in 5 dagen tijd hebben we daar 19 mensen bezocht. Degene die er het ergst aan toe was is Sonja Bosch. Woont in een krottenwijk, alles wat maar kapot is, was kapot. De hele buurt liep uit toen ze mij zagen. Voelde me een beetje ongemakkelijk. Haar nicht Joyce Bosch woont in een huis waarvan het dak vreselijk lekt. Daar wonen 11 mensen.. Veel familie daar van elkaar in Makassar. Oma Jetty Diets en oma Annie Diets. Beiden bedlegerig, alleen de eerste wordt verzorgd door haar dochter en kleinzoon die de eindjes bij elkaar sprokkelen en elkaar afwisselen met werken. Oma Annie Diets werd door haar kleindochter uit huis gezet omdat ze teveel geld kostte ( eten -drinken-pampers) . Een aardige buurvrouw heeft haar in huis genomen. Maar helaas komt een verre neef van om Annie daar ook af en toe slapen. Hij rookt erg veel en oma ligt daar in dat kleine kamertje is die dikke wasem van kretek. Geregeld dat zij opgenomen kan worden in een verzorgingstehuis, maar tot onze grote ergernis verbood die neef dat. Ongelooflijk maar waar. Heb mensen van het verzorgingstehuis gevraagd of zij er weer naar toe willen gaan met Adil om te proberen die neef op andere gedachten te brengen.

5 Dagen intensief in Makassar, zoveel mensen ontmoet, en velen van hen ruim 80 jaar, die erg mooi Nederlands spreken. Er was maar 1 meneer, de rest was vlak voordat we kwamen overleden Dhr Bolle de Meijer en Dhr Siegfried Leidelmeijer. Alleen Edsel Blaset leefde nog.

Terug naar Jakarta, waar ik de laatste dag op weg naar het vliegveld nog oma Guus Sudira heb bezocht. En dat was maar goed ook, want oma dacht dat ik boos was omdat ik al lang niet was geweest.

Het duizelt me nog een beetje van alle dingen die ik heb gezien en meegemaakt. Ben toch blij dat wij voor velen iets konden betekenen. Onze hulp is nog zo broodnodig daar.
Honderden foto’s hebben we gemaakt, maar we kunnen helaas niet alles plaatsen.

Francine Tammeling
1% Hulp is meer dan 100% medelijden