Op 17 nov. jl. zijn wij voor twee weken vertrokken naar Indonesië om de achtergebleven Indische ouderen te bezoeken. Helaas konden we niet naar alle woonplaatsen. Wij hebben Surabaya over moeten slaan.

Bij de eerste tussenstop in Dubai kregen we het trieste bericht dat dhr. LeCerff in Makassar onverwachts was overleden aan een hartstilstand. Hij had zich nog wel zo verheugd op ons weerzien.

Op 18 november arriveerden wij

’s avonds in Jakarta, waar wij onze vertegenwoordiger Anto hebben ontmoet. De volgende dag om 7 uur in de ochtend terug naar het vliegveld om naar Makassar te gaan. Daar wachtte onze vertegenwoordiger Udhin op ons.

De 20ste hebben wij zijn vrouw en dochter ontmoet. Die helpen Udhin met het afleggen van bezoekjes aan de mensen. Op 21 november hadden zij een kumpulan georganiseerd in een leuk café. Nog nooit eerder is er in Malang een kumpulan geweest. Alle gesteunden waren aanwezig, waaronder 3 nieuwe gesteunden die we nog nooit eerder hadden ontmoet. Wat een feest daar in Makassar. De mensen waren zo blij, kregen volop te eten en te drinken, we hadden kleine cadeautjes voor hen meegenomen, waaronder een pen van Max Maakt Mogelijk. De mensen waren aan het dansen en zingen, dit hebben wij nog nooit eerder meegemaakt. Een mevrouw begon zelfs het liedje “Geef mij maar nasi goreng” te zingen. Geweldige ervaring om dit mee te mogen maken. En mw. Sally Prins vroeg of ik een volgende keer wat kaas voor haar mee wilde brengen. Toen ze nog klein was, at haar vader brood met kaas, en ze mocht daar wel eens van proeven. Ze zou het zo graag nog een keer willen eten.

De dag na die geweldige kumpulan zijn wij naar Malang vertrokken. Eerst met het vliegtuig naar Surabaya en vandaar 2 uur met een taxi naar Malang. Udhin mocht de verdere reis met ons mee. Het is zo’n geweldige hulp.

De volgende dag was er door de vertegenwoordiger Widodo een kumpulan georganiseerd in Resto Simpang Luwe. Ook onze vertegenwoordigster Yulia uit Surabaya hadden we over laten komen met 3 gesteunden. Zo leuk om die te zien. We hebben een loterij gehouden waar ze kleine prijsjes konden winnen en ook hier kregen ze allemaal een pen van Max Maakt Mogelijk. Zoals altijd was het eten pico bello en Robby Jansen heeft, zoals elke keer, met zijn zus Ernie gitaar gespeeld en gezongen. En het verrassende was dat hij het lied “Ring Ring I’ve got to sing” van Ferre Grignard had ingestudeerd, hij wist dat het mijn lievelingslied is. Ongelooflijk!!!

De volgende dag hebben wij de bedlegerige Alex Hansen bezocht. Die was net 3 weken daarvoor verhuisd naar een ander complex. Wat zijn wij geschrokken. De hele kamer zat onder de beestjes, ze kropen over hem heen. De wasserij wilde zijn kleding niet wassen omdat die ook onder de beestjes zaten. Wat een verschrikking. De eigenaar van het vorige complex had hem een bed meegegeven en waarschijnlijk zaten die beestjes daarin. En binnen een mum van tijd kropen er ook beestjes over ons. Opdracht gegeven om alles te ontsmetten, kamer opnieuw te verven, Alex ongediertevrij maken en alles nieuw kopen. Een bed, kleding en lakens. Wij hebben ook gezegd dat alles verbrand moest worden. Maar de eigenaar van het complex heeft alles in de rivier laten gooien!!! In ieder geval ligt Alex er nu weer schoon en fris bij en is ongediertevrij.

Nadat wij ook van al die vieze beestjes waren ontdaan, konden we verder gaan met het bezoeken van Budi Meijer. Die was niet op de kumpulan aanwezig omdat hij niet meer zelfstandig lopen kon. Wij hebben meteen een rollator voor hem gekocht, oh wat waren hij en zijn vrouw blij. Kreeg de eerste foto’s al snel toegestuurd dat Budi Meijer buiten voor het huis kon zitten. Eindelijk weer naar buiten.

De volgende dag alweer vroeg met het vliegtuig vertrokken naar Halim Jakarta, waar Dedi op ons wachtte. Toen een rit van bijna 3 uur naar Bandung. De volgende dag was daar ook een kumpulan georganiseerd in ons hotel. Wat een blijdschap weer bij de gesteunden. Ook hier kleine cadeautjes uitgedeeld en we hebben 5 keer Bingo met hen gespeeld. Wederom een succes. De dag erna naar Lembang gegaan om Pieter van Doornum en zijn vrouw te bezoeken. Die wilden zo graag dat we naar hun huisje zouden komen. De laatste dag in Bandung hebben we ook nog een bezoek gebracht aan Pieter Wattimena. Ook hij wilde zo graag dat wij hem thuis zouden bezoeken. De dag erna zijn we naar Jakarta vertrokken met Dedi en Udhin. Daar aangekomen kwam Anto weer met zijn vrouw Rita. Een paar uurtjes met elkaar doorgebracht. De volgende dag is Udhin weer naar Makassar vertrokken, Dedi naar Bandung en wij naar huis.

Een zeer vermoeiende maar zinvolle reis.