De volgende dag al meteen door naar Malang. Daar was een kumpulan georganiseerd waar we de meeste mensen konden ontmoeten.
Helaas is Tony Swaving enkele weken geleden overleden, en ook mw Sylvia van de Leij. In Mei hebben we hen nog ontmoet.
Alex Hansen kon door zijn verlamming ook niet aanwezig zijn op de kumpulan en Hadi van der Putten had vlak voor ons bezoek een beroerte gekregen.
Wij hebben hen natuurlijk thuis opgezocht.
De kumpulan was niet zo’n succes als voorgaande jaren. Het nieuwe restaurant waar we waren was niet zo gezellig. We zaten allemaal aan een lange tafel. Maar natuurlijk mochten de mensen wel eten en drinken wat ze wilden.
Op zondag zijn we naar Surabaya vertrokken. Daar hadden twee hele dagen om mensen te bezoeken. We konden natuurlijk niet naar iedereen gaan, maar de belangrijkste hebben we ontmoet.
En toen we bij Winny Masius waren kwamen we erachter dat zij behoorlijk vergeetachtig aan het worden is. De buren leenden steeds geld van haar, dat vergat ze dan. Zo had ze zelf eigenlijk niets te eten.
Daar hebben we nu een oplossing voor gevonden. Elke dag gaat onze vertegenwoordigster Yulia naar haar toe met eten. Chapeau, want het is een behoorlijke afstand. Elke dag vraagt ze wat oma de volgende dag wil eten, en dat brengt ze dan.
Dhr van der Meij die wij bezochten begint ook steeds meer te vergeten. Vorige keer smulde hij van zijn bruine bonen waar hij om gevraagd had. Deze keer wist hij eigenlijk al niet meer wat bruine bonen waren. Triest om dit te zien en mee te moeten maken. Gelukkig heeft hij een hele lieve vrouw die goed voor hem zorgt.
Oom Dicky Sleemes hebben we ook bezocht. Hij is altijd zo blij als hij mij ziet.
We zijn naar Makassar vertrokken. Daar was ik al een lange tijd niet geweest. Udhin is daar onze vertegenwoordiger. Er waren wat nieuwe mensen bijgekomen en die wilde ik natuurlijk ontmoeten.
Zoveel armoede gezien. Mw. Sally Prins woont in een krot, via kleine gangetjes konden we er komen. Ze mankeerde ook wat aan haar ogen. Inmiddels is ze bij een oogarts geweest in het ziekenhuis, en kan ze over enkele dagen een bril gaan halen. De onkosten voor die bril hebben we inmiddels overgemaakt.
Twee nieuwe mannelijke gesteunden ontmoet. Dhr Kramer en dhr Agust Bosch.Ach ach om te huilen als je ziet hoe zij wonen. Dhr Kramer woont aan de rand van Makassar met zijn vrouw. Huis lekt aan alle kanten.
Bij Agust Bosch kon ik niet komen, dat was te ver lopen voor mij. Joris is er samen met Udhin naar toe gegaan. Ook hier was het armoe troef. Daarbij is Agust Bosch homofiel en wordt hij behoorlijk gepest in het straatje waar hij woont.
Maar hij wilde mij perse ontmoeten en kwam naar de auto toe waarin ik zat te wachten. Zo’n lieve man.
Er was en nieuwe aanvraag binnengekomen van een 73 jarige mevrouw. Wilde haar natuurlijk ook ontmoeten eer we konden beslissen of we haar gaan helpen.
Pia Boer heet zij. Is in Nederland geboren, in Ommen. Heb haar geboortebewijs gezien. Haar ouders hadden altijd heimwee naar Indonesia, en toen Pia 12 jaar was zijn ze terug gegaan. Ze vertelde dat ze toen geen woord Indonesisch sprak. Daar is zij heel erg mee gepest. Ouders hebben ook spijt gehad dat ze terug waren gegaan naar Indonesia, want ze werden in die tijd gezien als overlopers. Pia spreekt heel goed Nederlands en vertelde dat ze heimwee had naar Nederland.
Wij hebben Pia opgenomen in de organisatie want ook bij haar armoe troef.
Nadat we ook mw Tilly Knoester hadden bezocht en mw. Clara Bundt en dhr Cornelis LeCerff werd het tijd om naar Jakarta te gaan. Daar wachtte onze vertegenwoordiger Dedy op ons, en heeft ons meteen naar Bandung gebracht. Daar hadden we de dag daarop weer een kumpulan met onze gesteunden . Weer een groot succes, en we hebben weer Bingo met ze gespeeld. Dan kun je een speld horen vallen in de zaal, zo geconcentreerd zijn ze dan. Na de uitgebreide lunch weer een spelletje Bingo met ze gespeeld. Op het einde van de kumpulan zongen ze gezamenlijk een Sundanees danklied. Erg aangrijpend.
De volgende dag zijn we naar Lembang gegaan om Pieter van Doornum te onmoeten. Hij kon niet naar de kumpulan komen omdat zijn voet en arm gebroken waren na een ongeval. Hebben ook meteen een nieuwe gesteunde bezocht in Lembang die in een bejaardenopvang zit. Ook deze meneer gaan we steunen. De laatste dag in Bandung hebben Pieter Wattimena bezocht. Die man is zo gek met mij. En zijn vrouw ook. Ze wilden ons zo graag bij het thuis hebben. Zag toen dat Pieter , alles wat hij in de loop van de tijd van ons had gekregen, onderzetters, dienblaadje uit Nederland en foto’s en kaarten op zijn muur had geplakt.
De volgende dag weer terug naar Jakarta, een laatste avond daar en toen vertrekken naar huis.
Het was een zeer vermoeiende maar zinvolle reis.
